Het interview dat ik daags na een prachtige Pinkpopmaandag (met een nog mooier Zeeuws meisje) had met Boudewijn de Groot in Haarlem, is deze week (in een verkorte versie, zo gaat dat tegenwoordig als je de diepte in wilt) te lezen in De Trompetter, editie Eindhoven. De link: http://www.prepresskelpen.nl/epaper/4512_eindhoven/index.html#/6/

Boudewijns reactie op mijn stuk: ‘Prima. Iemand die goed kan samenvatten wat ik heb gezegd en dat ook in een soepel en kernachtig artikel weet te verwoorden.’

Aanleiding voor het artikel is Boudewijns laatste grote tournee ‘Vaarwel, misschien tot ziens’. “Hiermee sluit ik het tijdperk Lennaert Nijgh af. Het is tijd dat los te laten”, zeg De Groot. Dat wil niet zeggen dat hij verloren is voor zijn publiek. “Met muziek zal ik zeker doorgaan, maar kleiner van opzet.” Ook maakt De Groot zijn andere ambities bekend.

In het interview blikken we terug op zijn leven en loopbaan. Zijn geboorte in 1944 in een Japans interneringskamp in Jakarta en hoe die ervaringen uit zijn jeugd zijn karakter hebben gevormd, waarom De Groot nooit gierig wil worden, wat hij van zijn liedjes Een meisje van zestien en Annabel vindt. Zijn stempel van protestzanger, de rare situatie waarin hij door Land van Maas en Waal terechtkwam en wat hij zelf zijn beste plaat vindt. Verder reflecteert Boudewijn de Groot op zijn eigen manier van schrijven, nu in vergelijking tot dertig jaar geleden.

Meer lekker lange nederpopverhalen (met o.a. Frank Boeijen, Ernst Jansz, Henk Westbroek, Bennie Jolink en Harrie Jekkers) zijn uiteraard nog steeds te vinden in Er speelt vanavond in het buurthuis een band. Als u deze site heeft weten te vinden, wist u dat waarschijnlijk al.

Interview met weer een nederpopheld, Boudewijn de Groot.